 German | Persian | English |
|
|
| Tehran - Iran | صفحه اول مقالات وبلاگ | |||||||||||
|
||||||||||||
به سمت دفتر در حركتم. بار ديگر، يك بزرگراه ديگر، در رويا و انديشه
اي ديگر، به دور دست ها، با هدف يا بي هدف، با انگيزه يا بي انگيزه،
خيره شده ام. از كنار تابلوي بزرگ تبليغاتي كه در كنار بزرگراه قد
برافراشته مي گذرم. پيش خودم مي گويم: «قيمت سه ماه تبليغ بر روي
اين تابلوي بزرگ تبليغاتي بايد چيزي حدود چهل پنجاه ميليون تومان
باشد!» و باز پيش خودم ادامه مي دهم: «راستي، تو اگر چهل پنجاه
ميليون تومان پول داشتي، روي اين تابلو براي خودت و براي تبليغ
كار خودت چه مي نوشتي؟ از چه طرحي؟ چه تصوير گرافيكي يا عكسي
استفاده مي كردي؟ چه متني بر روي آن مي نوشتي؟» در اين رويا، غرق
مي شوم. در اين فكر غوطه مي خورم و به پيش مي روم. در ذهنم، به
پاسخي نمي رسم، جوابي نمي گيرم. گويي چنين فكري، چنين رويايي، اصلاً
براي من، و بسياري چون من، ناممكن به نظر مي رسد. سر چهار راه،
اتومبيل ها پشت چراغ قرمز، ايستاده اند. آرام آرام به جمع آنها
نزديك مي شويم و پشت سر ماشين ها و سرنشينان تب دارشان، كه در
گرماي شديد تابستان تهران، خود را هلاك يافته و با هرچيزي كه به
دستشان رسيده خودشان را باد ميزنند، مي رسيم. متوقف مي شويم. و
باز به فكر فرو مي روم، با هدف يا بي هدف، با انگيزه يا بي انگيزه،
خيره مي شوم به كودكي هفت يا هشت ساله كه جعبه كوچكي در دست دارد.
كنار پنجره ماشين ها، مي ايستد و با نگاهي پر از خواهش و تمنا و
التماس، خيره مي شود به ما، سرنشينان تب دار هر كدام از اين
ماشينها، اما، اين بار، او، با هدف و با انگيزه. آرام اما، از شدت
گرما، عرق ريزان به اتومبيل ما نزديك مي شود، من در فكر و خيال خودم
هستم و منتظ‌ر كه او به كنار پنجره من برسد، مي رسد، خسته و كوفته
با سر و رويي سياه و لباسهايي كه سالها از رنج بي آبي، به رنگ
كويري تشنه، ترك ترك خورده است. من در ذهنم با «پرسشي» بازي مي كنم،
دست آخر، با خودم كنار مي آيم و در حالي كه با دست آن تابلوي بزرگ
تبليغاتي را نشان مي دهم مي پرسم: «اگر مي توانستي روي آن تابلوي
بزرگ چيزي بنويسي، عكسي قرار دهي، چه مي كردي؟ چه مي نوشتي؟» سرش
را بر مي گرداند و نگاهي به آن بالا، نگاهي به آن تابلوي بزرگ
تبليغاتي مي اندازد و به فكر فرو مي رود، گويي مدتهاست كه چنين
شيرين در بيداري به خواب نرفته است و رويا نديده است. مدتي در
روياي خود فرو مي رود و لبخندي شيرين تر بر چهره اش مي نشيند:"آقا
...يعني مي شه ... عكس خودم را مي انداختم و ... واي اين همه
ماشين كه دارند مي آيند مرا مي ديدند و آن وقت مي گفتم ... يعني
ميشه ؟! مي گفتم ... مي گفتم ... يعني ميشه كه شما ها يه دونه ديگه
آدامس از من بخرين ؟!" سرش را بر مي گرداند و به چشم هايم خيره
مي‌شود. با همان حالت، با هدف و با انگيزه، ادامه مي دهد: «آقا يه
آدامس بخر!» لبخند هنوز بر لبانش هست و بار ديگر تكرار مي كند:
«آقا! يعني ميشه كه شما هم يه آدامس بخرين؟» چراغ سبز مي شود. يك
آدامس مي خرم و از آنجا دور مي شوم. اگر مي توانستم، روي آن تابلوي
بزرگ تبليغاتي، در كنار اين بزرگراه پر رفت و آمد، تبليغي براي كار
خودم قرار دهم، عكسي از خودم مي انداختم و زير آن بزرگ مي نوشتم:
«يعني ميشه؟ يعني ميشه كه شماها هم يه سايت وب روي اينترنت داشته
باشيد!»
|
© Copyright 1998 - 2019, Taban Khajeh Nassiri. All rights reserved. |
|
German | Persian | English |
|
|
| Tehran - Iran | صفحه اول مقالات وبلاگ | |||||||||||
|
||||||||||||
|
© Copyright 1998 - 2019, Taban Khajeh Nassiri. All rights reserved. |